گردشگری بعنوان یکی از فعالیت های اقتصادی – فرهنگی چشم اکثر کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه را در هزاره سوم خیره نموده است . در همین راستا یکی از اهداف کلیدی سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران نیز دستیابی به جایگاه مناسب در این صنعت است . اما متاسفانه بدلیل عدم پیش بینی ساختار برنامه ریزی و مدیریت اجرایی مناسب و کارا قطعا دولتمردان کشور مسیر دشواری را جهت تحقق اهداف پیش بینی شده پیش رو خواهند داشت .
بر اساس پژوهش انجام گرفته توسط مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی حدود 62 نهاد دولتی ، عمومی و خصوصی در زنجیره ارزش مقاصد گردشگری نقش آفرین هستند .توفیق صنعت گردشگری مستلزم نقش آفرینی و هماهنگی ذینفعانی است که در نگاه نخست برقراری ارتباط معنادار بین آنها دور از ذهن است . این موضوع گاهی چندان بعید به نظر می رسد که نهاد ذینفع نیز از چگونگی ایفای نقش خود چندان آگاه نبوده یا نقش خود را حاشیه ای دانسته و آن را به عنوان یک وظیفه اساسی فرض نمی کند . حال آنکه در صورت عدم ایفای نقش توسط هر یک از این نهادها ی ذینفع ، ارایه خدمات چتری گردشگری که همگی حلقه های یک زنجیره ارزش را تشکیل می دهند دچار نقصان می شود و کل فرایند را تحت تاثیر قرار می دهد . بنابراین ایجاد هماهنگی و همگرایی بین نهاد ها و دستگاههای مذکور نیازمند ساختار برنامه ریزی و مدیریتی واحدی می باشد که در صنعت گردشگری آن را تحت عنوان " سازمان مدیریت مقصد (DMO) " می نامند . لذا تشکیل سازمان مدیریت مقصد با حضور و تصمیم گیری تمام ذینفعان بخش خصوص ، عمومی و دولتی در سطوح ملی ، استانی و محلی در مقاصد گردشگری اجتناب ناپذیر بوده و انتظار می رود قوای مققنه و مجریه جهت تحقق اهداف پیش بینی شده این موضوع را در دستور کار قرار داده و با استفاده از تجربیات کشور های دیگر گام های توسعه را محکم و پایدار بردارند .
